Morandi

Home sinxelo e sedentario, Morandi mantivo sempre unha prudente distancia respecto das convulsións da súa época; como a súa obra, a vida do artista estivo envolta nunha atmosfera tranquila e silenciosa.

Giorgio Morandi naceu en Bolonia en 1890 no seo dunha familia de clase media; o seu pai dirixía unha oficina comercial na que o mozo comezou a traballar aos dezaseis anos. Con todo, as súas dotes artísticas -,que se manifestan pronto nunha serie de debuxos e dúas figurillas en terracota para o belén familiar- lévanlle á Academia de Belas Artes da súa cidade, onde realiza estudos entre 1907 e 1913. Aínda que nos primeiros anos nesta institución Morandi compórtase como un alumno exemplar, cara a 1911 a relación cos seus profesores vaise tornando tensa a medida que o novo artista comeza a definir a súa propia linguaxe; un cambio que se manifesta en obras como a Paisaxe da colección Vitali de Milán.(Ler máis)

                                              

Cando evocamos a súa obra, non podemos evitar pensar nas naturezas mortas máis atraintes e eu diría que inquietantes, que se viron na Historia da Arte. Sen dúbida foi o artista que mellor soubo dar vida aos obxectos inanimados.

Creadas no que se describiu como "o relixioso espazo do seu estudo", as esquemáticas, case cabería dicir que idealizadas naturezas mortas morandianas conforman unha iconografía absolutamente persoal e propia, serenamente revestida de quietud e silencio, na que latexa iso que Antonio Vermellas describiu como "o sublime reflexo do espírito humano". Unhas obras nas que manda a sustantividade dun debuxo xeométrico tinguido dunha melancólica beleza, a da súa mesma esencial sinxeleza; unhas obras nas que vasos, cuncas ou xerras tórnanse esenciais protagonistas convertendo os bodegóns morandianos en paradigma do que Giorigio de Chirico non dubidase en chamar "a metafísica dos obxectos máis comúns"; unhas obras transfiguradas polo que, á súa vez, Cristino de Beira cualificase como  o "silencioso e musitado alento da luz", unha luz que se apropia dos planos de silencio en que respira o conxunto todo. Un facer tranquilo e calado.